Say bakalım

Geçen akşam işyerindeyken bir malzeme lazım oldu. Malzeme dediğimde öyle ahım şahım bir şey değil, ufak bir tefek bir parça. Her neyse, bir müşterimize bundan 500 tane lazımmış. Bizim elimizde de kalmamış. Tam o esnada da bizimle aynı işi yapan farklı bir firmanın elemanı oradaydı. “Bizde var abi.” dedi. Bizde “Tamam o zaman. Madem sizde var, sizden alalım o zaman. Sonra hesaplaşırız.” dedik. “Tamam.” dedi. Kaptım paltomu, çıktım elemanla yola…

Aşağı yukarı benim yaşlarımda genç bir çocuktu. Yağmur ha yağdı ha yağacak bir hava var üstümüzde asılı. Yağmura yakalamamak için hızlı adımlarla gideceğimiz yere vardık. Ardından eleman çabucak lazım olan malzemeyi arayıp çıkardı. Fakat o da ne? Poşetin ağzı açıktı. Eleman şaşkın bakışlarla bir poşete bir de bana bakmaya başladı. “Ne oldu?” dedim çocuğun tereddütlü bakışlarını yakalayınca.
“Normalde bir poşette 500 tane oluyor ama bu açık. İçinde de kaç tane olduğunu bilmiyorum.” dedi.
“Eee… Ne yapacağız?” dedim, vereceği yanıtı az çok tahmin ederek. Cevap tam da korktuğum gibi geldi.
“Sayacağız abi…”
Buruk bir gülümseme geçti yüzümden. Başka ne olabilirdi ki? “İyi, sayalım öyleyse.” dedim mecburen. Çöktük yere, boşalttık poşeti önümüze. Başladık parçaları tek tek saymaya. Aşağı yukarı yarım saat süren, bayağı uzun ve zahmetli bir sayma işleminden sonra poşette 402 tane parça olduğunu hesapladık. Eh ne yapalım, hiç yoktan iyidir diyerek parçaları teker teker toplayıp bir güzel poşetine geri yerleştirmiştik ki firmanın sahibi olan bey geldi.
“Ne yapıyorsunuz?” dedi.
Dedik abi durum böyle böyle, sayıyoruz bizde.
“İyi de niye sayıyorsunuz ki? Burada kapalı poşet var. Tam 500 tane, al.” demez mi? Elini uzatıp rafların birine uzandı ve kapalı bir poşet çıkarıp önüme koyuverdi.
Bir poşete, bir adama bir de yanımdaki elemana bakakaldım. Firma sahibi gülmeye başladı tabi halime. Yanımdaki eleman da mahcup mahcup “Abi vallahi bilmiyordum.” falan demeye başladı. Ben de dayanamadım, gülmeye başladım sonunda. Elimdeki açık poşeti elemana verdim ve “Al bakalım, artık kaç tane olduğunu biliyorsun işte. Fena mı?” dedim. Hep birlikte gülüştük biraz. ‘Başkası olsa kıyameti koparırdı herhalde.’ diye düşünmeden de edemedim. Her neyse, malzemelerimi alıp oradakilerle vedalaştım ve dışarı çıkıp işyerimin yolunu tuttum. İşte o an yağmurun başladığı andı.