Yürü(yeme)yen merdiven

Geçen sabah, her zamanki gibi işe gitmek üzere metroya binmiştim. Sardalye konservelerinin rahat ve ferah bir yer gibi görünmesine neden olacak denli sıkışık bir yolculuktan sonra kendimi zor da olsa kapılardan dışarı attım ve istasyona indim. Sabahın henüz erken saatleri olduğundan ben dâhil pek çok kişinin henüz uykusu açılmamıştı. Yavaş adımlarla yürüyen merdivene ilerledim, topluluğa ayak uydurarak.

Başlangıçta her şey gayet normaldi. Yürümek istemeyenler sol tarafta bekliyor, benim gibi boş durmayı sevmeyenler ise sağ taraftaki basamakları tırmanıyordu. Ben de bir yandan merdiveni çıkarken diğer yandan mahmur gözlerle etrafı seyrediyorum. Sonra birdenbire garip bir şey fark ettim. Basamakları tırmanıyordum tırmanmasına ama baktığım manzara hiç değişmiyordu nedense. Şaşkınlıkla gözlerimi üzerinde durduğum yürüyen merdivene çevirdim ve hayretle basamakların geri geri gitmeye başladığını gördüm. Resmen olduğum yerde sayıyordum. Bir anda etrafımdaki kalabalıktan bir şaşkınlık nidası kopuverdi. Ardından yönünü şaşırmış merdivenimiz hızını arttırmaya başladı. Biz durur muyuz? Biz de arttırdık hızımızı merdivene inat. Hep beraber koşar adım merdivenleri tırmanma gayretine giriştik. Ben diyeyim yirmi siz deyin otuz kişi, başladık hızlı hızlı koşmaya… Ama ne hacet? Biz hızlandıkça merdiven de inat edermiş gibi giderek süratleniyordu.

En sonunda hatalı da olsa teknoloji insana üstün geldi ve komedi filmlerini andırır bir şekilde, koşar adım ileri gitmemize rağmen hep beraber gerisin geri indik.

Sonrası gür kahkahalar…