Arabayı al, kolaylık olur

İzmir'in Gıda Çarşısı bölgesinde, özel bir şirkette muhasebecilik yaptığım zamanlar... Bir akşam, epey geç vakitte yorgun argın kepenkleri kapattık. Fazla mesai yapmıştık... yine. Tam eve gidiş yoluna koyulmak için metro istasyonuna doğru yürümeye başlamıştım ki şirketin ortaklarından Turgay abi arkamdan sesleniverdi. "İhsan, hadi gel bu akşam ben bırakayım seni eve!"

Sevindim tabii. Akşamları o yorgunlukla metroya yürümek de, metroda ayakta dikilmek de az buçuk eziyet oluyordu çünkü bünyeye. Böylece teşekkür ettim kendisine ve atladım şirket arabasına. Yol boyunca epey laklak ettik, güldük, eğlendik. Sonunda bizim eve vardık. Turgay abiye tekrardan teşekkür edip arabanın kapısını açtım, bir ayağımı dışarı attım veeee... O anda aklıma feci bir şey dank etti. "Ben bugün işe annemin arabasıyla gelmiştim yahu!" dedim gözlerimi fal taşı gibi açarak. Annemin kıymetli mi kıymetli arabası taaa Gıda Çarşısı'nda, geceleri feci derecede ıssız ve bir o kadar da tekinsiz olan o yerde kalakalmıştı. Hemen yanı gecekondu mahallesi. Biraz ötesi İzmir'in en kötü şöhretli mahallesi... Turgay abi kahkahayı patlattı tabii. "Kalsın, bir şey olmaz. Yarın akşam onunla dönersin," deyip benimle vedalaştı. 

İyi bari dedim, çıktım eve. Ama annem razı gelir mi hiç? Arabanın Gıda Çarşısı'nın metruk sokaklarında kaldığını duyar duymaz bastı evham dolu çığlıkları. Babam da başladı tabii hemen. Arka arkaya bir sürü şirin ihtimal sıraladılar: Çalarlar! Parçalarlar! Lastiklerini sökerler! Hurdaya çevirirler!

Tamam tamam, anlaşıldı diyerekten tekrar çıktım yola. Az önce şirket arabasının rahat koltuğunda oturup şen şakrak geçtiğim yolları bu sefer gecenin bir vaktinde, son metro ve otobüs seferleriyle aşma gayretine girmiştim. Neyse ki bir şekilde vardım. Vardım varmasına amma gündüzleri arabalar ve insanlarla kaynayan o yer gitmiş, yerine âdeta Gotham City sokakları gelmişti. Grup hâlinde cirit atan tekinsiz tipler, gelene geçene havlayan sokak köpekleri, lambaları yanıp sönen karanlık sokaklar... Ben de her cesur erkeğin yapacağı şeyi yapıp "Annecim!" iniltileri eşliğinde, en ufak gölgeden bile kaçına kaçına gittim arabanın yanına. Harbiden de park yerinde bir tek bizim araç kalmıştı. Etrafında bir tanecik bile başka taşıt yoktu. Hemen koştum yanına, attım kendimi içeri ve tüm kapıları kilitleyip bastım gaza... Çok şükür ki kazasız belasız döndüm eve. Peki, ben bunca sene sonra bu anıyı neden hatırladım? Onu da anlatayım efendim.

Bugün ilaç almak için eczaneye gitmem gerekiyordu. Hava çok sıcak olduğundan babam ısrarla "Arabayı al oğlum, kolaylık olur," dedi. Ben inat ettim, istemez dedim, eczane 3-4 sokak aşağıda. Ama kabul ettiremedim tabii. Çünkü babanın dediği olur! Neyse, aldım arabayı, gittim eczaneye. Önünde yer yoktu, ben de bir ara sokağa saptım, kıyıda köşede bir park yeri buldum. Yanaştım, indim, eczaneye yollandım. Uzunca bir muhabbet ve alınan bir sürü reçeteli ilaç sonunda başladım eve "yürümeye!" İlaç çantaları elimde, hava sıcak, yüzümde maske... Bana mısın demedim, yürüdüm. Tam apartmanın önüne geldiğim sırada aklıma ne geldi dersiniz?  

"Ben bugün eczaneye bizim arabayla gitmiştim yahu!"