Hayat ne garip

Hava alanı günlerim… Yakın dostlarımdan biri olan Aziz’le öğle yemeği için üst kattaki lokantaya çıkmıştık. Klasik “Bugün ne yiyiyoruz?” didişmesinin ardından masamıza geçmiş, karşılıklı oturuyorduk. Hemen önümüzdeki geniş pencerelerden uçuş pistine inip kalkan uçaklar görünüyordu.

“Kanka,” dedi Aziz bana, yemeğimizin gelmesini beklerken. “Dün 300 Spartalı’ya gittim, çok süperdi. Adamlar manyak bir film yapmışlar ya!”
“Ne dedin, ne dedin?” dedim, bakışlarımı pistten ayırarak.
“Dedim ki adamlar harika bir film yapmışlar.”
“Onu anladık, hani beraber gidecektik? Ne oldu?”
“Eee, şey…” diye kekeledi karşımda, biraz mahcup olarak. “Aslında ben seninle gidecektim de…”
“Eee?”
“Dün Karşıyaka’daydım. Arkadaşlarla buluştum. Haydi, sinemaya gidelim dediler, ben de kıramadım.”
“Tamam Aziz, tamam. İki dakikada sattın ya beni, helal olsun sana.” diye sitem ettim ona, biraz da şakayla karışık.
“Ya öyle deme ama kanka…”

Lafını tamamlayamadan cep telefonum çalmaya başladı, arayan üniversiteden arkadaşım Fatih’ti. Hava alanına çok yakındı ve müsaitsem bir-iki dakika da olsa görüşelim, istiyordu.

“Tabi ki,” dedim, “Gel. Senin için her zaman vaktim var.”

Beş dakika kadar sonra Fatih yanımızdaydı. Aziz’le tokalaşıp tanıştılar, ikisini de uzun zamandır tanımama rağmen ilk defa bir araya geliyorlardı. O an “Hayat ne garip.” diye düşündüm kendi kendime. Fatih’e de bir yemek söyleyip başladık muhabbet etmeye. Derken konu döndü dolaştı, yine sinemaya geldi.

“Aziz Bey dün 300 Spartalı’ya gitmiş. Sözde beraber gidecektik ama neyse.” dedim, yine takılmadan duramadan.
“Gittim be, ne olacak?” dedi Aziz gülerek. “İyi ki de gitmişim, canıma değsin!”
“Öyle mi? Tamam, öyle olsun. Bir daha seninle plan yaparsam ne olayım. Neyse, ben de Fatih’le giderim.” dedim.
“Ben gittim o filme.” dedi Fatih, hafif gülümseyerek.
“Nasıl yani?” dedim şaşkınlıkla. “Ne ara gittin yahu?”
“Dün Karşıyaka’daydım. Arkadaşlarla buluştuk. Haydi, sinemaya gidelim dediler, ben de kıramadım.” demesin mi?

Ben şaşkınlığımı henüz üstümden atamamışken “Hangi sinemada izledin?” diye sordu Aziz.
“Falanca sinemada.” diye cevap verdi Fatih.
“Hadi canım! Ben de orada izledim. Peki, hangi seans?”
“15:00 matinesi.”
“Hadi canım! Ben de! Peki, hangi sıradaydın?”
“En önden üçüncü sıradaydık.”
“Aaa, biz de bir arka sıradaydık! Vay be, şu işe bak.”

Birbirini hiç tanımayan iki arkadaşım bir gün önce aynı sinemada film izlemişlerdi. Bugün ise aynı masada oturmuş yemek yiyiyorlardı.

Hayat ne garip mi demiştim ben?