Gülme komşuna...

Askerliğimin ortalarındaydım. Bölük terzisi yazıhaneye geldi ve ağlayıp sızlanmaya başladı.

“Ne oldu?” diye sordum merakla.

“Yahu sorma,” dedi üzüntüyle. “Komutan, er gazinosuna yeni bir televizyon almış. Kocaman bir plazma TV ve zimmetini benim üzerime yapıyor.” ( Yani o televizyonun tüm mesuliyeti ona ait olacak ve başına gelen herhangi bir şeyde maddi bedelini ödemek zorunda kalacak. )

“Yapma yahu, ne kadarmış değeri peki?” dedim. Şimdi hatırlamadığım hatırı sayılır bir rakamdan bahsetti.

“Ooo, çokmuş.” dedim.

“Çok ne kelime! O televizyona bir şey olursa yanarım. Askerliğim bitmez!” dedi terzi, hayıflanarak. “Ne yapacağım ben şimdi?”

Biz de askeriz ya… Eğlenecek şey arıyoruz sürekli kendimize.

“Oğlum yandın sen. Senin askerlik bitmez!” dedim gülerek. Terzi oflayıp puflarken odadaki diğer askerler bu espriyi çok beğendiler ve sürekli söylemeye başladılar. Bir-iki hafta boyunca arkadaşımızı gördüğümüz her köşede ona bu şekilde takılmaya devam ettik. O ise her akşam televizyonun başında nöbet tutuyor, kimsenin yaklaşmasına izin vermiyordu.

Derken bir sabah yazıhaneye kocaman bir fotokopi makinesi getirdiler. Tam fonksiyonlu, dijital göstergeli, tarayıcılı, tek tuşla önlü arkalı çekebilen muazzam bir alet… Yetkili servis makineyi kurarken komutan içeri girdi ve bana dönerek şöyle dedi; “Bu makine bundan sonra sana zimmetli. Başına bir iş gelirse senden bilirim.” Ardından televizyonun tam üç katı olan bir rakam telaffuz etti ve dışarı çıktı. Olduğum yere çakılı kalmıştım.

O esnada diğer yazıcılardan biri kulağıma eğildi ve dedi ki; “Oğlum yandın sen. Senin askerlik bitmez!”