İki enayi

Amcamın oğlu Cihat’la nefes nefese koşturuyorduk. Bakırköy’e gidecektik ve deniz otobüsüne yetişmemiz gerekiyordu. Saate bakılırsa geç kalmıştık ve vapur her an kalkabilirdi. Üstelik karnımız açtı ve susamıştık da. Fakat bulunduğumuz yerden insanların vapura girdiği görülebiliyordu. Bu yüzden son bir depara kalkmış kapılara doğru koşuyorduk deli danalar gibi. Tam biletlerimizi atıp içeri girmiştik ki kapılar kapanıverdi ve deniz otobüsü harekete geçti. Yetişememiştik.

Biz bakarken kapının üstündeki ışıklı tabela değişti. Bir sonraki vapurun kırk beş dakika sonra olduğu yazıyordu üzerinde. Bir de salondaki yolcu sayısı; iki.

“İki enayi…” dedi Cihat tabelaya bakıp.

“Neden öyle diyorsun yahu?” diye çıkıştım ona. Enayi yerine konmayı kim sever?

“Çünkü açız, susadık, içeride tek bir büfe yok ve kırk beş dakika boyunca buraya kapalı kaldık.” diye açıkladı Cihat. “Sence neyiz?”

Bir ona bir de tabeladaki 2 rakamına baktım bir müddet. Sonra da kafamı sallayıp “Evet,” dedim “İki enayi…”