Kılavuzu Yorgun Savaşçı olanın...

Geçtiğimiz hafta sonu İstanbul’dan iki günlüğüne bir misafirimiz geldi. Kayıp Rıhtım tayfasından Kahlan Amnell… İlk gün kendisine karşı misafirperver yanımdan çok, arazi olma konusundaki üstün yeteneklerimi sergilemiş olsam da Pazar gününü sabahtan akşama kadar onunla birlikte turlayarak kendimi bir nebze affettirdim (sanırım). Lakin insan “sonradan İzmirli” olunca şehre ilk defa gelen birini gezdirmesi biraz zor oluyormuş, onu fark ettim. Çünkü gidilebilecek yerler de hep “sonradan” geliyor insanın aklına.

Alsancak’ta edilen mükellef bir sabah kahvaltısından sonra Kordon boyunca, Konak istikametine doğru yürümeye başladık kendisiyle. Ben de bu esnada hem onun fotoğraflarını çekiyor hem de ev sahibi pozlarında çevreyi tanıtıyordum. “Şurası Gündoğdu Meydanı, bu heykeli falanca yılında diktiler. Burası da Cumhuriyet Meydanı, şu da meşhur Atatürk Heykeli. Bu ikisi Cumhuriyet Meşaleleri, törenlerde bunları yakıyorlar. Ve meşhur Pasaport İskelesi! Hayal A.Ş. adlı hikayem burada başlıyordu, ehe-mehe…” nidalarım eşliğinde Konak Pier’e kadar yürüdük.

“İzmir’i seviyorum ya,” dedi Kahlan Amnell, bir müddet sonra. “Sanırım bir ara yaz tatiline de buraya geleceğim. Çeşme nasıl bir yer?”

Nı-nı-nı-nım! İşte çalışmadığım yerden gelen ilk soru. ‘Valla nasıl olsun işte. Deniz, güneş…’ demedim tabii, kendimce Çeşme’yle ilgili deneyimlerimden bahsettim. Çok kalabalık olduğundan, popüler plajları pek önermediğimden, kumdan çok insan olduğundan falan… Bu engin tecrübelerimin iki elin parmaklarını geçmediğini ise kendime saklamayı tercih ettim elbette. Ama bu sırrım çok uzun süre saklı kalamadı…

“Çok bilindik yerlere gitmemekte fayda var. Yanında bilen biri olmalı,” diye bitirdim konuşmamı.

“Nerelere mesela?”

Sessizlik…

“Sence neresi güzel?”

“Eee… Şey… Canım, yanında bilen biri olsun dedim ya! Çaktırma işte!”

O anda durumu anlayan Kahlan, kahkahayı patlatıverdi. Arkadaşlık böyle bir şey işte, kendinizi ne kadar rezil ederseniz edin karşınızdaki kişi buna sadece içten bir şekilde gülüp geçecektir.

Haskahve’de karşılıklı kahvelerimizi içip biraz sohbet ettikten sonra yine düştük yollara (yollaraaa, yollaraaa… Yine aştık dağlarııı…) Konak İskelesi’ne kadar yürüdük ve zurnanın zırt dediği yere geldik. Şimdi nereye gidecektik? Pazar günü Kemeraltı’na gidilmezdi, hem zaten dün orayı gezmişti. Bir vapur sefası yapıp Karşıyaka’ya geçebilirdik ama o zaman da akşamki İstanbul otobüsünü kaçırma ihtimalimiz vardı. Üstelik karnımız da hafiften bir acıkma belirtisi gösteriyordu. Sonunda yeniden Alsancak’a dönmeye karar verdik, bu da az önce geçtiğimiz yolları tekrar arşınlayacağımız anlamına geliyordu. Sıcak İzmir güneşinin altında soğuk terler dökmek nasıl oluyormuş, o an anladım. Çünkü anlatacak başka bir şeyim yoktu! Aklıma başka bir şey gelmediğinden tekrardan çevreyi tanıtmaya başladım, ama az önceki kendine güvenen hâlimden eser yoktu tabii. İncecik bir sesle ve çabuk çabuk konuşmaya (daha doğrusu saçmalamaya) başladım.

“Eee… Şey… İşte şurası Cumhuriyet. Yani meydanın adı Cumhuriyet… Bu da Atatürk. Şey, yani heykel… Atatürk Heykeli… Bunlar da meşale…”

Konuştukça batıyordum anlayacağınız. Ama Kahlan yine gülmekle yetindi sağ olsun. “Sıkıldın mı yoksa?” diye sordu.

“Hayır, ama senin sıkılmandan korkuyorum çünkü seni gezdirebileceğim başka bir yer gelmiyor aklıma,” diye yanıtladım mahcup bir edayla. “Dedim sana, yanında bir bilen olmalı diye!”

Günün son gafı ise boyoz aramaya başlamamızla gerçekleşti. Annesi ‘İzmir’den gelirken boyoz getir bir zahmet,’ demiş. Akşam vakti bul bulabilirsen boyozu… Artık nasıl şartlanmışsam, bulacağım diye nasıl odaklanmışsam ne yana baksam ‘boyoz’ kelimesini görmeye başladım. “Aaa… Bak! Boyoz Bürosu var şurada. Ay, tüh! Döviz Bürosu yazıyormuş ya… Hah! Boyoz Salonu! Hay Allah, düğün salonuymuş bu da… Dur, bulacağım!”

Bayağı bir sağa sola koşturdum arkadaşı İzmir’in sokaklarında. Koşturmak derken ciddi anlamda koşmayı kastediyorum çünkü bu kadar dolaşmanın ardından bir de otobüse yetişeceğiz diye koştuk tabii. Eminim hiç benim gibi misafir ağırlayan birini görmemiştir. Millet misafirinin ayaklarını yerden keser, ben resmen kara sular indirdim. İzmir’e gelip de koşmadım demez en azından. Öhm.. Peki boyozu bulduk mu? Bulduk efendim, otogar servisinin kalkacağı yerin hemen karşısında… Ama yanında bir bilen olsun demiştim ben!

Ühü!