Güneş gözlüğü

Güneş gözlüğü takanlara sinir oluyorum! Yok, bu cümle tam doğru olmadı. Doğrusu şöyle olacak; olur olmadık yerlerde ve zamanlar güneş gözlüğü takanlara acayip gıcık oluyorum! Kimlere mi? Kış ortasında havada bir gram güneş yokken takanlara mesela… Ya da akşam vakti, güneş çoktan ufkun arkasında kaybolmuş olmasına rağmen takanlara… Bir de durakta otobüs beklerler bunlar. Durakta bir sağa bir sola ufak adımlarla yürür, parmak uçlarına yükselerek otobüs numaralarını görmeye çalışır, göremeyince de belediyeye suç bulurlar neden otobüs numaraları bu kadar silik diye. Hâlbuki numaralar silik falan değil. Gözlüğü çıkarsa görecek ama nerede onlarda o zekâ kapasitesi?

Bunların duruşları da hep aynıdır. Kollar önde kavuşturulmuş, baş hafif yukarı bakar vaziyette dururlar. Merdiven inip çıkarken de çıkmaz o gözlük. Ondan sonra da basamaklarda bin bir cambazlık yaparlar düşmemek için. Hep de benim önüme düşer böyleleri. Ben de yanlarından geçebilmek için ikinci bir cambazlık gösterisine başlarım ve ortaya palyaçoları bile ağlatacak bir dans gösterisi çıkar genellikle. Bir de metroda takanlar var, onlar apayrı bir yazı konusu oluşturabilirler. Ben önümü zor görüyorum, sen nasıl görüyorsun o gözlüklerle be adam? Görmüyorsun. Geçen gün yanlışlıkla işaret parmağını gözüme sokuşundan anladım. Allahtan gözlük kullanıyorum da ucuz atlattım.

Yanlış anlaşılmasın, güneş gözlüğü kullananlarla bir alıp veremediğim yok. Güneşli havalarda ben de kullanırım elbette. Ama benim alıp veremediğim az önce yukarıda saydığım kişiler ve bezerleri… Bu huyum çok eskilerden gelir benim. Hatırlıyorum da askerdeyken yeni bir komutan atanmıştı bölüğe. Bina içinde ve bina dışında, yaz-kış, gece gündüz sürekli güneş gözlüğü takıyordu. Ben dâhil olmak üzere bütün bölük buna bir anlam verememiş, “Ne kendini beğenmiş bir adam bu ya!” deyip kızıyorduk kendisine. Sonra günlerden bir gün bu komutan beni yanına çağırdı. Gözlükleri yine gözündeydi elbette… Bilgisayarında bir arıza vardı ve hatayı bulup düzeltmemi rica ediyordu. Bunu emir verir gibi değil de rica edermiş gibi söylemesi beni şaşırtmıştı açıkçası. “Emredersiniz komutanım.” dedim botumun topuklarını birbirine çarparak ve başladım çalışmaya. Siz deyin 1 ben diyeyim 2 saat kadar uğraştım bilgisayarla. Ben orada kazma-kürek… değil tabii… tornavida ile cebelleşirken içeri sivil memurlardan biri girdi ve komutanla muhabbet etmeye başladılar. Derken konu komutanın gözlüklerine geldi. “Neden sürekli takıyorsunuz bunları komutanım?” diye sordu sivil memur.

“Küçüklüğümden beri böyleyim ben, gözlerim rahatsız. Işığa aşırı hassaslar ve gözlüksüz dolaşamıyorum. Güneş gözlüklerine mahkûmum anlayacağın…” diye cevapladı komutan. İşte o an içim cız etmişti. Bunca zamandır biz neler neler düşünmüş, neler neler konuşmuştuk adamın hakkında. Kendimden çok utanmıştım. Oradaki işim bitince ilk yaptığım şey arkadaşlarımı bu konu hakkında uyarmak olmuştu. Aynı zamanda bana da bir ders olmuştu bu. Sebebini bilmeden kimseyi haksız yere yargılamamayı, hiç kimse hakkında peşin hüküm vermemeyi örendim o gün. Sadece güneş gözlüğü taktığı için birine sinir olmamak, bilip bilmeden konuşmamak gerekiyormuş meğer.

...

......

.........

Yine de olup olmadık yerlerde güneş gözlüğü takanlara sinir oluyorum.