Nerede bizim eski çizgi filmler?

Zamane gençlerine şöyle bir bakıyorum da… Bugünlerde hepsi bir Ben 10 furyasına tutulmuş gidiyor. “Ben yaban köpeğiyim! Seni şöyle parçalarım! Ben bilmem neyim.” falan deyip birbirlerine kafa göz dalıyorlar. Hesapta oyun oynuyorlar. Birkaç sene önce de Pokemon vardı. O zaman da ben Pikachu, sen Baltazar diyerekten yine birbirlerini yiyiyorlardı ufaklıklar. CD, internet ya da Cartoon Netwok gibi kanallar sayesinde izlemek istedikleri çizgi filmler hep ellerinin altında, gözlerinin önünde. Bizim zamanımızda öyle miydi oysa?

Çizgi filmler bizim için çok kıymetliydi. Öyle her aradığımızda bir tane bulamazdık ya da her canımız isteğinde izleyemezdik. Cumartesi sabahları hiç olmayacak kadar erken saatlerde yataktan kalkıp uykulu gözlerle televizyonun başına dikilirdik. Hiç beklemediğimiz anda bir tanesi ile karşılaştığımızda ise altın bulmuş cüceler gibi sevinirdik. Hatta çizgi filmler uğruna bacak kadar boyumuza bakmadan anne – babamızla bile tartışırdık. “Oğlum bırak da haberleri izleyeyim.” ya da “Evladım, Hayat Ağacı başlayacak şimdi. Ne çizgi filmi?” vb. o zamanlar en çok duyduğumuz sözlerdi herhalde.

Tom ve Jerry’nin bitmek bilmeyen kovalamacaları, He-Man’in İskeletor’a her seferinde haddini bildirmesi, Fred Çakmaktaş’ın Barney ile karıştırdığı haltlar, Heidi’nin Peter’le beraber dağlarda koşturması, hâlâ her fırsatta oluşturmaktan bıkmadığımız Voltran, Pembe Panter, Muppet Show’daki memnuniyetsiz moruklar… Ve şimdi hatırıma gelmeyen nicesi… Saymakla bitmez bizim eski dostlar.

Bilmem anımsar mısınız, Clementine’de ateşli bir yaratık vardı. Tam net hatırlamıyorum ne olduğunu. Şeytani bir şeydi yalnız. Kız kardeşimle ondan korkardık. O çıkınca ikimizde odadan kaçar, koridorda onunla ilgili kısmın bitmesini beklerdik. Facebook’ta açılan gruplara bakılırsa bu konuda yalnız değilmişiz üstelik. Bay Meraklı vardı bir de. Her Pazar rahmetli Cenk Koray’ın Tele Pazar programında çıkardı. Sırf onu kaçırmamak için o programı başından sonuna izlerdim. Ve tabii ki de Susam Sokağı. Edi – Büdü, Kurabiye Canavarı, Kırpık, Minik Kuş…

Hepsinin ortak noktası ne biliyor musunuz peki? Tarzı ve türü ne olursa olsun hepsi bize bir şeyler öğretirdi. Dürüst olmayı, dostluğu, sadakati öğretirlerdi bizlere. Tepemizin tası atınca ortalığı yakıp yıkmayı değil. Bugünkü çocuk programlarında eksik olan şey de bu işte…