Yorgun Savaşçı'nın 7 acayip huyu

Sevgili kamikaze mimlemiş bu kez de… Konumuz kendimizle ilgili 7 acayip huyu afişe edip, kendimizi blog âlemine rezil etmek. Tamam, rezil etmek kısmını ben ekledim kabul. Ama böyle bir yazı yazdıktan sonra ne olmasını bekleyebilirsiniz ki? İzleyici sayısında ani bir düşüş? Hmmn o da olabilir tabi… Neyse efendim, geçelim 7 acayip huyuma…

1. Eşyalarla hep kavga ederim ben. Kalemim düşerse kalemimle, kolay açılmazsa kapıyla, köşesine çarparsam masayla çok pis kavga ederim. Hem de öyle böyle değil, önce söverim ardından da sanki o eşya bana cevap veriyormuş gibi bir de “Konuşma fazla! Bak işine!” falan deyip kavgayı da sürdürürüm. Hatta geçen gün rüzgârda uçup duran ve beni deli eden poşetimle(!)  kavga ettikten sonra poşete dönüp “Bakma bana öyle, bakma!” demişliğim bile vardır. Sonrası malum… Yol ortasında kendi kendine gülen bir adam ve etrafındakilerin “Deli mi ne?” bakışları…

2. Asansör aynaları benden çok çeker. Çünkü o kısacık ara içersinde aynanın karşısında yapmadığım şebeklik kalmaz. Jim Carey’in Maske karakteri gibi 32 dişimi göstererek ve gözlerimi kocaman kocaman açarak sırıtırım, twist yaparım, air guitar çalarım, Yüzüklerin Efendisi filmindeki Gollum’u taklit ederim, Elvis gibi şarkı söylerim. Neden mi? Bilmiyorum, yapımda var.

3. Bilgisayarı bir canlı gibi görürüm. Onunla muhabbet eder, bolca kavga ederim. Hata mesajı verdiğinde “Neden böyle yapıyorsun ya? Ayıp bu yaptığın” derim, düzgün çalışmadığı zaman “Hadi canım benim, yaparsın sen” diyerek monitörü başını okşar misali okşarım, oyun oynarken yenilirsem de “Mahsus yapıyorsun! Hile yaptın!” diye bağırır ve “Senin ben…” diye başlayıp bol Bip! içeren methiyeler düzerim kendisine.

4. Monk misali takıntılarım vardır bir de. Neyse ki onun ki kadar uçlarda değil benimkiler. Ne mesela? Çizgilere basmadan yürümeye çalışırım, kütüphanemde birbirini takip eden serilerin arka arkaya olmasına özen gösteririm, çizgi-romanlarımı simetrik bir biçimde üst üste dizer, en ufak bir kaymada sinir olurum. Bir de herhangi bir kitap mağazasına gittiğimde dağınık bir raf görürsem mutlaka düzenlerim, dayanamam öyle durmasına. Yanımdaki arkadaşlarım hep gülerler bana ama ne yapayım, huy işte…

5. Yolda giderken arabaların plakalarına bakarım ve birbirini takip eden uzun cümleler kurmaya çalışırım. Hatta bir ara bunları not alıp bir deftere kaydediyordum. Çok komik şeyler çıkıyor bazen. Mesela “Asuman’ın babasının kemerindeki ince delikler.” ya da “Buzdolabındaki kıllı maymun.”

6. Film repliklerini hiç unutmam. Eğer bir filmi gerçekten beğendiysem filmde geçen tüm güzel veya esprili diyaloglar hafızama kazınır. Hem de tek bir seyredişte… O filmi ikinci kez izleme şansı bulursam replikleri kelimesi kelimesine hatırlarım ve aynı anda, aynı tonda, hatta aynı hızda tekrar ederim. İçimden elbette… Etrafta o kadar insan olunca dayak yeme riski büyük çünkü… Ortamda karanlık zaten, neme lazım.

7. Hâlâ burada mısınız? Ben çoktan okumayı bırakıp kaçmışsınızdır diye tahmin ediyordum oysaki. Yedinci garip özelliğimi bulamadım sanmayın, daha aklıma bir sürü şey geliyor da şimdilik bu kadar rezil rüsva olmak bana yetti. Onun için burada kesiyorum (kırp!).

Bu mim açık büfe bir mim olup ortaya servis edilmiştir. İsteyen alıp yazmakta, istemeyen de yazmayıp yanında yatmakta serbesttir. Şimdi izninizle, Bakırköy’den geldiler. Gömleği giydirip götürecekler.