Yıbaşının ardından...

Yeni bir yıl, yeni umutlar… Böyle demiş biri vakti zamanında. Böyle de demeye devam ediyoruz yıllardır. Her yeni yılda heyecanla sayıyoruz o son saniyeleri ve bir şeylerin değişeceğine, bazı şeylerin daha iyiye gideceğine inanarak giriyoruz o ilk saniyelere… En azından birçoğumuz öyle yapıyor. Ben mi? Ben pek inanmıyorum öyle şeylere… Çocukken inanırdım elbette. Heyecan ve mutlulukla beklerdim saatin 12’yi göstermesini. Şimdi ise o heyecandan eser yok. Büyüdüm galiba.

Sonuç ortada ne de olsa. Yeni yıla girdik girmesine ama pek bir değişiklik yok gördüğünüz gibi. Tamam, yeni bir tarih atıyoruz artık defterimizin sol üst köşesine, takvimlerimiz vs yenilendi ama hâlâ aynı yolları tepiyoruz işe gelip giderken. Kredi kartları ekstreleri, faturalar vs yine dayandı kapıma sabahtan. Banka mesajları da cabası… Elbette tüm bunların hepsinin bir anda değişmesini beklemiyorum. Sadece o heyecanı neden hissetmediğimi anlatmaya çalışıyorum, hepsi bu.

Etrafımdaki heyecana ve mutluluğa da dokunmuyorum bu arada. Bırakıyorum isteyen kutlasın istemeyen kutlamasın. İsteyen gülsün eğlensin istemeyen kös kös otursun köşesinde. Sonuçta bu insanların da bir şeylere tutunmaya, bir şeyler için umut beslemeye ihtiyacı var. Umut olmadan yaşama sevincini kaybeder insanlar… O yüzden bırak gülsünler eğlensinler. Bir de bırakın kuzum şu Noel Baba elbiselerini falan giymeyi Allah aşkına. Biz yeni yılı kutluyoruz, Noel’i değil. Bu kadar da özentilik ister istemez sinir hücrelerimde aşırı derecede hareketlenmeye neden oluyor. Yine de susuyorum. Keşke onlar da bazı konularda bize bu kadar anlayış gösterebilseler demeden de edemiyorum içimden.

Biz yeni yıla her zamanki gibi anneannemlerin evinde girdik. Bizimkiler, teyzemler ve anneannem tam kadro evdeydik. Hep beraber oturup yemeğimizi yedik, ardından da aldık çerezlerimizi ve tatlılarımızı geçtik televizyonun karşısına. Babam her yeni yılda olduğu gibi ekranda boy gösteren bayan şarkıcılar hakkında yorumlarda bulundu.
“Of bu ne çirkinlik. Mumya gibi mübarek.”
“Aman yarabbi, şunun bacaklarına bak. Felaket!”
“Bu da amma şişmanladı, dana gibi olmuş maşallah.”
Babam bu yorumlarda bulundukça biz de hem gülüp hem de gözlerimizi deviriyorduk. Her zamanki gibi kimseyi beğenmedi. Hatta herkesin ayılıp bayıldığı Hadise’ye bile bir kulp taktı. Bu işe de kuşkusuz en çok annem sevindi.

Kız kardeşim de yılbaşını boş geçmedi ve bizi her daim güldüren yanlış tespitlerinden birkaçını yapıverdi. Mesela Reyhan Karaca’yı İzel zannetti, Zeynep Dizdar’ı da Burcu Güneş… Hayır, yanlış biliyorsun olabilir ama bari ısrar etme sevgili kardeşim. Ya da et sen et… Sayende yüzümüzde gülücükler açıyor.

Dilerim bu yıl gerçekten de olumlu değişiklikler getirir hepimizin hayatına. Hepinize tekrardan iyi yıllar.