Ramazan hatıraları

Madem Ramazan geldi, ben de geçmiş Ramazan aylarından aklımda kalan birkaç hatıramı paylaşayım sizlerle.

Geçen sene iş çıkışında eve gidiyordum. Hava oldukça sıcaktı ve ben normalden daha geç bir saatte işten çıkmıştım. Vakit de iftara yaklaştığından midem deli gibi zil çalıyordu ve karşıdan gelen herkesi tavuk, pasta vb. değişik yemek çeşitleri olarak görmeye başlamıştım. Sürünerek otobüs durağına gittim ve kısa bir bekleyişin ardından otobüse bindim. Şoföre yarı baygın bir selam verip arka tarafa doğru ilerlemeye başladım. Aniden şoför arkamdan “Hop!” diye seslenip “Nereye hemşerim?” diye sordu.
“Eveee…” dedim şaşırmış bir vaziyette.
“Bilet basmayı düşünmüyorsun galiba.” dedi şoför gülerek. O anda bilet basmadan geçip gittiğim kafama dank etti. Bir de adama “Eveee…” demiştim, iyi mi?

***

Mavişehir’de çalıştığım yıllar… İzmirliler bilir, Mavişehir İzmir’in ta öbür ucudur. Benim gibi şehir merkezinde oturanlardansanız oraya gitmek için en az 1 saatlik otobüs yolculuğunu göze almanız gerekir. O yıl, çalıştığım firma daha önce hiç yapmadığı bir şey yapıp tüm çalışanlarına birer Ramazan paketi dağıtmıştı. Şu 5 kiloluk büyük olanlarından hem de… Pirinçten makarnaya, salamdan peynire ne ararsanız vardı içinde. Sevinçle hepimiz paketlerimizi kucaklamıştık tabi. Ama hesaba katmadığımız bir nokta vardı; bu beş kiloluk koliyi eve nasıl götürecektik? İş çıkışında hepimiz bir birbirimize bir de ayağımızın dibindeki ağır kolilere bakıyorduk. “Nasıl götüreceğiz bunları ya?” derken uzaktan gelen belediye otobüsünün ışıkları ile karşılaştık aniden. Otobüsler o zamanlar saat başı kalkıyordu yani bu aracı kaçırırsak bir saat beklememiz gerecekti. Bir anda hepimiz kolileri sırtlamış ve durağa doğru dörtnala koşmaya başlamıştık. Bir taraftan da halimize kıkır kıkır gülüyorduk. Dışarıdan bakan biri bizi hırsız falan sanmıştır büyük ihtimalle…

***

Yine bir yaz günü, yine bir iş çıkışı ve yine bir otobüs macerası… Durağa doğru ilerlerken binmem gereken otobüsün kalkmak üzere olduğunu görmüştüm. Oruçlu halimle bacaklarımda kalan son güç kırıntısını kullanarak durağa doğru koşmaya başladım. Tam otobüs kalkacakken kıl payıyla araca yetiştim ve kendimi soluk soluğa içeri attım. Tam “Oh be, yakaladım.” diyordum ki otobüs birdenbire büyük bir gümbürtü ile sarsıldı. Ne oluyoruz falan derken başka bir aracın arkadan bizim otobüse çarptığını fark ettik. Otobüs şoförü hemen kenara çekti, kontağı kapattı ve polisi beklemeye başladı. Benim iftara yetişme hayallerim de böylelikle suya düşmüş oldu. Eve vardığımda top çoktan patlamış, muhtemelen şehir sınırlarında da benden başka oruçlu kalmamıştı.

***

Birkaç yıl önce… Bir Ramazan günü annemle birlikte alış-verişe çıkmam gerekiyordu. Biz de soluğu Balçova’daki süper marketlerden birinde almıştık. Hesapta birkaç küçük şey alıp hemen çıkacaktık. Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. İkimizde oruçlu olduğumuz için ne görsek canımız çekiyordu.
“Offf, pastalara bak.”
“Ayy, alsak mı acaba? Ama yok almayalım, gerek yok şimdi.
“Aaa… Bak ne güzel poğaçalar. Alalım mı?”
“Bilmem ki… Gerek de yok aslında ama. Hmmm… Çok da güzel kokuyorlar.”
“Allah! Meyve suyu! Bayılırım!”
“Haydi alalım!”
“Poğaçayla iyi gider, ondan da alalım!”
“Pasta! Pasta istiyorum!”
Derken alış-veriş sepetimiz ağzına kadar dolmuştu ve birkaç parça şey almak için girdiğimiz marketten elimiz kolumuz dolu çıkmıştık. O yüzden siz siz olun, oruçluyken alış-verişe falan çıkmayın.

Karikatür by Yiğit Özgür